Comezaba a sesión en Ourense, de mañá, con frío pero acompañadxs dun xeneroso sol agarimando os sorrisos. Reuniámonos na porta de entrada ao Centro Cultural Marcos Valcárcel, mentres chegaban uns e outras e Ana poñía orde ao numeroso grupo. Jesús Manuel García foi o noso guía e dirixiunos primeiro á igrexa de Santa María Nai, unha das tres sedes da exposición In tempore sueborum
A pesar de
sermos moitxs na visita, pola concorrencia de dous grupos numerosos, o guía
ofreceu en todo momento interesantes e didácticas explicacións. Recordamos como
nos animaba a ler concilios. A priori parece complicado pero agora sabemos
que pode ser unha lectura accesible e repleta de datos como a orixe do nome dos días (segunda-feira, terceira-feira, versus luns,
martes,), as desviacións na vida relixiosa dos cregos, as herexías etc.
En Santa
María, a exposición reúne pezas fundamentalmente de toda a Gallaecia, co eido
central da cristianización do noso territorio. Tras pasar xunto á réplica do
Crismón de Quiroga, coñeceremos a Victorinus pola súa estela, un dos
primeiros exemplos coa expresión “In Pace”. Particularmente
curioso estar diante do capitel de
Braga que debería ser observado tantas veces por San Martiño de Dumio.
Lápidas, aras, estelas, figuras de orantes, cancelas, decoracións
suevas de máis aló (Villa del Prado, Valladolid), obxectos litúrxicos, falan
destes primeiros tempos do cristianismo e contextualízanse con paneis
explicativos.
Deunos moita
alegría saber que próximamente se van desenvolver traballos arqueolóxicos nesta igrexa de
Santa María a prol de investigar os vestixios agochados no subsolo do século VI.
Pasamos ao
edificio Marcos Valcárcel para a segunda parte. Imos deconstruír aos pobos
bárbaros. A exposición non só atinxe aos suevos se non que amplía a
mirada cara aos outros grupos que ingresaron en territorio romano. Destacable a
puntualización do noso guía sobre se falamos de migracións ou son invasións.
Todo depende de quen che conte o conto.
Por exemplo,
este busto para a tradición romana representa a un bruto.
Especialmente rechamantes son as pezas de xoiería, a meirande chegadas de máis aló das nosas fronteiras. Jesús Manuel confesounos o montante que supón en seguros e transportes gozar delas nesta exposición.
Xogamos ás adiviñanzas cunha peza cónica. Lembrades que era? E non, non tiña
que ver co queixo.
Na expo sácanlle as cores a Hollywood e ao seu Gladiator, pero tamén revisan a
historiografía tradicional, como a de Benito Vicetto.
Non puidemos
ver a exposición completa, faltounos a terceira parte no Museo municipal, porén, o guía dedicoulle un momento á súa descrición. Antes de despedirnos, o departamento de comunicación da exposición
fíxonos a foto de grupo.
E así pasamos largo das 14.00h e marchamos a comer. Un bo
momento para descansar, repoñerse e comentar o visto e oído na mañá, que non
foi pouco.
Ás 16.30, organizados
en menos coches, dirixímonos á Santa Cruz de Arrabaldo. Un privilexio poder
contemplar este templo que está en perfecto estado e que agora é propiedade
privada.
Ana será a nosa
guía nesta sesión da tarde. Aprendeunos a simboloxía do espazo, insistiunos nos
tres preceptos clave do románico, claridade, proporción e harmonía, e deu
detalle dos datos necesarios para identificar estas igrexas románicas.
Sen présa
pero sen pausa, ás 18h xa estabamos en Santa María de Feá en Toén. Igrexa priorato que se presenta co emblema dos Puga na fachada occidental.
O sol seguía
do noso lado e permitiunos apreciar con máis detalle a tica decoración de canzorros
e metopas do seu lado sur.
A nosa foto de familia da xeira.
Tempo de prórroga: o párroco convidounos a visitar a próxima igrexa de Santa María de Astariz. A
viaxe xa foi espectacular, percorrendo unha curvilínea estrada entre viñas do
Ribeiro da zona do Miño.
A igrexa
encerra dous retablos barrocos do século XVIII. O do muro norte expón o martirio de San Sebastián e o do lado sur é unha magnífica escena do Xuízo Final,
ámbolos dous plenos de detalles e riqueza dourada en todo o seu
esplendor tras ser restaurados recentemente.
E estxs amantes do románico remataron cun sorriso barroco esta intensa xornada pola ourensanía. Agradecendo a vosa compañía, agardamos vervos para a seguinte.
Texto: Pilar
Sánchez
Fotos: O Sorriso de Daniel e
Pilar Sánchez
Sem comentários:
Enviar um comentário