Crónica Ilustrada da III Xeira Románica. Polas terras dos Andrade

As axencias de meteo anunciaban unha alerta por calor. Aínda así houbo un grupo de valentes que se sobrepuxeron ás alertas e saíron da casa rumbo á III Xeira Románica. O primeiro encontro foi diante do edificio de Facenda en Salgueiriños (Santiago de Compostela). Puntuais todos, autobús e "Sorrisos" fumos collendo rumbo cara ao Norde. A nosa primeira cita: San Xoán de Vilanova no Concello de Miño. Como o bus era algo grande de máis non puido pasar por debaixo da ponte da vía do tren e fumos andando dende o apeadeiro de Perbes ata a igrexa. Ás once da mañá aqueles 300m non nos pareceron grande cousa xa que a calor non apretaba aínda. No adro da igrexa estaban os enviados de D. Henrique, o Sr Cura -para quen desexamos se recupere das súas doenzas- e as portas abertas de par en par.  Estaban alí os que chegaron polos seus medios. E os que souberon da actividade pola Radio Galega e decidiron vir ver qué era aquilo das Xeiras Románicas. Grata a sorpresa e o encontro! Lixeiros corremos a ocupar os bancos.

 E comezamos a escoitar as explicacións de Carlos de Castro, o noso guía. E soubemos que estabamos en boas mans. E falouse de San Martiño de Mondoñedo e de Santo Antolín de Toques e do año que se perdeu pero que un día houbo en San Xoán de Vilanova e das sucesivas modificacións que sufriu o templo. E Carola preguntou por unha posible orixe monástica e Carlos botou en falta as fontes documentais.

 No exterior seguimos evocando o románico lombardo, e a Anunciada de Urueña e moito-moito-moito Catalunya. E cada un buscando por onde podía un pouco de sombra porque o sol xa empezaba a picar.

 E collemos o bus e fumos dereitos para Santa María de Doroña. Alí xa nos esperaba a Sra Carme, enviada por D. Pablo, e dereitos a buscar o fresco do interior. E Carlos falou do románico pleno, das modificacións do templo... Sempre das modificacións. Das pinturas do románico e con el buscamos por debaixo dos altares barrocos os restos que quedan desas pinturas.

 E saímos ao exterior. Un exterior cuberto que se agradecía polo sol que facía. E alí vimos o fermoso año que séculos máis tarde sería motivo de copia para os re-constructores de Caaveiro. E disfrutamos do pórtico insólito da igrexa de Doroña.

E de occidente a oriente, fumos buscando á ábsida e atopamos o pecado.

E pensamos que o que a boa ábore se arrima...

 E de alí para a sombra amable de Breamo. No camiño houbo que despexar de coches os vieiros estreitos porque o autobús era longo de máis para o románico rural. Pero chegamos. E os grupos fóronse facendo por afinidades. Pola largura das sombras....

 E no remate do xantar rodeamos a igrexa de Breamo para admirar as súas verdades e os seus enganos. A solidez do seus muros e os rosetóns que non teñen máis de 100 anos.

 E por fin chegaron o Sr. Juan e a Sra Visita e puidemos franquear as portas...

 E alí estaba dentro, orante, o canteiro que a fixo. Orgulloso coma Mateo da súa obra.

 E os ollos enchéronsenos de detalles. E un sinalaba un capitel e outro un rosetón, e outras buscaban labirintos nos muros e aínda os había que non daban pousado os ollos en nada concreto porque o que máis lles gustaba era a proporción dos seus muros.

 E desatouse a anarquía dentro de Breamo. Decían algúns... non sabiamos que fose tan fermosa. Decían outros... levamos anos tentando vela por dentro. E todos e todas disfrutaban. Uns cos ollos da cara. Outros cos obxectivos das cámaras. 

  

E custou subir ao Bus e de alí para Monfero.

O eloxio da ruina....

As súas laudas sepulcrais...

 E sempre buscando o fresco en calquera recuncho do grande mosteiro.

 E tras pasar polos restos románicos da vella igrexa, -hoxe só un muro que terma dun claustro- por un intre deixámonos engaiolar pola grandeza do barroco. E enchemos o seu coro alto co noso abraio. Abraio pola súa grandeza. Abraio pola falta dun plan con data certa para a recuperación dun dos grandes mosteiros de Galicia. E houbo tempo para encontrarse coa Asociación de Amigos do Mosteiro de Monfero.

 E na entrada mercamos a guía que con textos de Carlos de Castro e fotos de Adela García ven de publicar Espino Albar nunha fermosa iniciativa por dar a coñecer o noso patrimonio. Aínda que a ruína voe sobre os seus muros. 

E se vos estades preguntando se hai futuro. A resposta é clara: Haino. E se non que nolo digan a nós que vivimos e vimos como Mara ía enchendo o seu caderno de viaxe.

A crónica da IV Xeira románica faina Mara!

E Coma sempres esta nosa crónica remata cun

GRAZAS

A D. Carlos De Castro polo magnífico percorrido

A D. Henrique e a D. Pablo -Srs Curas de Vilanova, Doroña e Breamo- por facilitarnos a entrada aos templos.

Aos amigos de D. Henrique que abriron Vilanova.

Á Sra Carme que nos agardaba en Doroña.

Ao Sr Juan e a Sra Virtudes por vir traernos as chaves de Breamo.

Á Asociación de Amigos de Carboeiro que nos agasallon co seu boletín.

A todos e todas que se sumaron a esta III Xeira por seren o alento que precisamos para traballar na organización da IV Xeira polo Románico Galego